Een van de aanvankelijke doelen van Willo Gonnissen was het observeren van de papegaaiduiker, een typische IJslandse zeevogel. Maar al snel raakte hij vooral gefascineerd door de silhouetten van verre bergketens die voor hem een wereld van betekenissen opriepen.
Tijdens de vierdaagse boottocht naar IJsland verschoof het gesprek tussen Gert en Willo naar het werk van de overleden kunstenaar Philippe Van Snick. De vraag rees toen hoe zijn
oeuvre alsnog verbonden kon worden met het Re Set Mobile-project. Als eerbetoon legden Robijns en Gonnissen een stuk van het rode nylon van de tent op het lichtblauwe dek van de
boot als een directe verwijzing naar Van Snicks gebruik van blauw als kleur van de dag.
Schilder Koen van den Broek wordt in het voorjaar van 2026 uitgenodigd om bij Reset een tentoonstelling te realiseren. Voor deze gelegenheid verruimt hij zijn traditionele 2D-benadering door sculpturale elementen te integreren in de architectuur van Reset Home. Daarmee gaat hij de uitdaging aan om zijn schilderkunst sculpturale kwaliteiten te geven en de stap te zetten van de muur naar de ruimte.
A conversation between Benedicte Goesaert and Lieven De Boeck on the work of Philippe Van Snick
The remake of Instability of Fundamentals is not a mere reconstruction, but an invitation to reflect on the boundaries between repetition and renewal, respect and appropriation.
In revisiting Philippe Van Snick’s work, Goesaert and De Boeck explore how his formal and conceptual principles — order and instability, calculation and poetry — can resonate in a contemporary context.
How far can we go in copying an artwork before it becomes something else? When does re-enacting turn into a new artistic gesture?
The act of remake becomes both an homage and a questioning: of authorship, interpretation, and the instability of meaning itself.
Perhaps this is precisely what Van Snick’s legacy reminds us of — that instability is not only a theme, but also a method: a way to keep testing the very foundations of art.
Would you like me to make it sound a bit more academic, curatorial, or poetic depending on where you’ll use it (e.g. for an exhibition text, a catalog, or an artist talk)?